Ik ken tweetientjesfietsverkopers als niet al te fris uitziende mannen van middelbare leeftijd: zo tussen de dertig en midden vijftig. Nooit heb ik een vrouw een tweetientjesfiets zien verkopen, noch ken ik verhalen van iemand die dat heeft meegemaakt. Wie zijn deze verkopers en hoe georganiseerd zijn ze? Ik vermoed dat tweetientjesfietsverkopers alleen te werk gaan en zelf hun fietsen stelen. Ik heb weleens meegemaakt dat er meerdere verkopers voor de Disco Dolly stonden, maar ik had niet het idee dat zij samen werkten. Er was eerder sprake van concurrentie. Ook denk ik dat zodra ze een fiets hebben gestolen, ze meteen op straat op zoek gaan naar een koper. Dit kan te maken hebben met snel geld willen verdienen. Al dan niet omdat er verslaafde verkopers tussen zitten die gauw hun dope willen hebben. Daarbij is snel verkopen praktisch. Met een gestolen fiets is een verkoper mobiel. Hij kan heel Amsterdam doorfietsen opzoek naar een koper en zodra hij er een heeft gevonden begint hij opnieuw. Al fietsend kan hij vragen of een voorbijganger geïnteresseerd is. Zo niet, dan gaat hij op zijn gestolen fiets snel verder met zijn zoektocht. Op de fiets verkopen is relatief veilig. Een tweetientjesfiets kan op een andere plek worden verkocht dan waar hij gestolen is en zodra er politie in de buurt is heeft de verkoper de mogelijkheid zich gauw uit de voeten te maken.
De politie deelt, naar mijn idee, fietsendieven op in professionele bendes en verslaafde veelplegers. Professionele bendes stelen met name elektrische fietsen, liefst in groten getale om ze vervolgens in het buitenland door te verkopen. Ik vermoed dat de prijs voor zo’n gestolen fiets heel wat hoger ligt dan twee tientjes. Volgens de politie werden verslaafde veelplegers vooral gepakt tijden de inzet van hun eerste lokfietsen zonder slot. Met verslaafde veelplegers bedoelt de politie volgens mij tweetientjesfietsverkopers. Geen junk die een fiets steelt om hem vervolgens niet zo snel en goedkoop mogelijk te verkopen. Toch vraag ik me af of alle tweetientjesfietsverkopers junks zijn. Zijn het allemaal verslaafden die er alles aan doen om zo gauw mogelijk hun dope te krijgen? Bestaat er niet iets tussen verslaafde tweetientjesfietsverkopers en professionele bendes? Hoe ziet dit grijze gebied eruit? Zijn er ook georganiseerde tweetientjesfietsverkopers? Verkopers die meerdere fietsen in hun schuur hebben staan bijvoorbeeld en zo een eigen handeltje hebben?
Ik hoorde ooit van Mikie Bikie. Een heler die je kon bellen. Kon je aan de telefoon vertellen wat voor een fiets je wilde. Een opoefiets of een met een rekje, het kon allemaal bij Mikie Bikie. Dan ging hij dat voor je regelen. Soms zat Mikie Bikie in de bak, dan nam hij niet op. Waar Mikie Bikie precies uithing was altijd een raadsel. Of Mikie Bikie verslaafd was weet ik niet, maar een junk of niet, hij had een georganiseerd zaakje lopen. Hij verspreidde zijn nummer op straat, vooral onder studenten. Zodra er een vraag binnen kwam zorgde hij dat hij die fiets klaar had staan. Op deze manier was hij altijd zeker van een koper. Misschien had hij zelfs meerdere gestolen fietsen in zijn bezit. Ik kan me ook herinneren dat de prijzen iets hoger lagen bij Mikie Bikie, zo rond de dertig euro. Al was er natuurlijk altijd over de prijs te onderhandelen. Onder de tweetientjesfietsverkopers was Mikie Bikie zeker professioneel te noemen. Als hij niet in de bak zat ten minste.
De politie deelt, naar mijn idee, fietsendieven op in professionele bendes en verslaafde veelplegers. Professionele bendes stelen met name elektrische fietsen, liefst in groten getale om ze vervolgens in het buitenland door te verkopen. Ik vermoed dat de prijs voor zo’n gestolen fiets heel wat hoger ligt dan twee tientjes. Volgens de politie werden verslaafde veelplegers vooral gepakt tijden de inzet van hun eerste lokfietsen zonder slot. Met verslaafde veelplegers bedoelt de politie volgens mij tweetientjesfietsverkopers. Geen junk die een fiets steelt om hem vervolgens niet zo snel en goedkoop mogelijk te verkopen. Toch vraag ik me af of alle tweetientjesfietsverkopers junks zijn. Zijn het allemaal verslaafden die er alles aan doen om zo gauw mogelijk hun dope te krijgen? Bestaat er niet iets tussen verslaafde tweetientjesfietsverkopers en professionele bendes? Hoe ziet dit grijze gebied eruit? Zijn er ook georganiseerde tweetientjesfietsverkopers? Verkopers die meerdere fietsen in hun schuur hebben staan bijvoorbeeld en zo een eigen handeltje hebben?
Ik hoorde ooit van Mikie Bikie. Een heler die je kon bellen. Kon je aan de telefoon vertellen wat voor een fiets je wilde. Een opoefiets of een met een rekje, het kon allemaal bij Mikie Bikie. Dan ging hij dat voor je regelen. Soms zat Mikie Bikie in de bak, dan nam hij niet op. Waar Mikie Bikie precies uithing was altijd een raadsel. Of Mikie Bikie verslaafd was weet ik niet, maar een junk of niet, hij had een georganiseerd zaakje lopen. Hij verspreidde zijn nummer op straat, vooral onder studenten. Zodra er een vraag binnen kwam zorgde hij dat hij die fiets klaar had staan. Op deze manier was hij altijd zeker van een koper. Misschien had hij zelfs meerdere gestolen fietsen in zijn bezit. Ik kan me ook herinneren dat de prijzen iets hoger lagen bij Mikie Bikie, zo rond de dertig euro. Al was er natuurlijk altijd over de prijs te onderhandelen. Onder de tweetientjesfietsverkopers was Mikie Bikie zeker professioneel te noemen. Als hij niet in de bak zat ten minste.