Het vriendje van die vriendin is nooit opgepakt voor fietsen stelen. Wel voor winkeldiefstal. Toen moest hij mee naar het bureau. Pinnetjes om een fiets te stelen had hij niet bij zich. Dus moest hij lopen naar huis. Tot hij een tweetientjesfietsverkoper tegenkwam. Of hij een fiets nodig had. Dat had hij. Zijn geld lag alleen thuis. Daar zag de verkoper geen probleem in. Dan ging hij toch gewoon mee? Kon hij daar betalen. Met de tweetientjesfietsverkoper achterop fietste dat vriendje naar zijn huis. Onderweg kwamen zij politie tegen. De verkoper stond bekend als fietsendief. Hij had niet voor niets zijn naam getatoeëerd op zijn arm. Toevallig dezelfde naam als dat vriendje. 'Werkt net zo goed als een ID-kaart.' Dat vriendje kreeg een boette voor zonder licht rijden. Geen voor heling. Daar had de politie geen bewijs voor. Ach, al had de politie bewijs voor heling. Wat moesten ze doen? Een boette geven die de verkoper nooit kan betalen? Hem voor de zoveelste keer een nacht in de cel houden? Dit kost de politie ook geld. Fietsen zal hij blijven stelen. Nee, hier kon de politie niets tegen beginnen. Dit was een tweetientjesfietsverkoper in hart en nieren.
|
|
Een aantal keer per maand blogt Eva van der Drift over fietsenhandel in Amsterdam. Ze bespreekt de rollen van verschillende actoren, o.a. in de weelderige handel in wat zij noemt de "twee-tientjes-fietsen".
|
RSS-feed
