Julee was laatst bij Fietsdepot. Haar achterband was lek. Er zat een grote scheur. ‘Dat moet bij Fietsdepot gebeurd zijn. Ik was nog geen half uurtje weg’. Haar fiets had ze op het Leidseplein gezet. Even winkelen. De mevrouw achter de balie kon haar niet helpen. Nee, daar had ze het te druk voor. Bandenplakspullen had ze wel. Buiten stonden een paar gasten te roken. Julee liep erheen. Die scheur kon ze niet in haar eentje plakken. ‘Ik zou je graag willen helpen meissie, maar ik mag het niet,’ antwoordde er een. Opeens stond de baas voor haar neus. Hoe haalde ze het in haar hoofd om deze jongens af te leiden. Een klacht kon ze indienen bij de gemeente. Nee, daar had ze wat aan. Ze wilde gewoon haar fiets terug. ‘Ik moest dat hele stuk nog terug fietsen. Dat zij Fietsdepot zo achterlijk ver weg zetten.’ Het is dat haar moeder haar fiets kon ophalen met de auto. Anders had ze haar fiets moeten laten thuisbezorgen. ‘Ja voor 30 euro zeker.’
|
|
Een aantal keer per maand blogt Eva van der Drift over fietsenhandel in Amsterdam. Ze bespreekt de rollen van verschillende actoren, o.a. in de weelderige handel in wat zij noemt de "twee-tientjes-fietsen".
|
RSS-feed
